Ik hou van "lichte" spinnen.
Letterlijk en figuurlijk. Ik hou van grote, stoffige spinnen die ik soms op de plafond zag. Of die, als ik de ouderwetse pluis / pluche gordijnen opentrok, van hoek na hoek wankelen, na een weemoedige periode als tiener. Ik hou van spinnen die ik als jong meisje in de tuin, tussen de struiken, bij mijn ouderlijk huis aantrof. Iets kan heel eng of gevaarlijk ogen, kan heel zacht en toereikend zijn. Zo ook de spin.
Een donkere, enge, onvoorspelbare spin, die rond beweegt in z'n web, gaf mij altijd eerst de kriebels. Bang en afstandelijk werd ik. Ik merkte altijd pas later het haast transparante web op. Vaak zag ik, of alleen de stilzittende spin, of het schattige web. Als ik wat dichter bij het web kwam, merkte ik dat de spin helemaal niet eng is als dat die lijkt... En dan aan het werk gaat. En mij zelfs graag laat zien hoe die z'n web maakt.
Een spin bijt niet. Misschien als je z'n web kapot maakt... Dat heb ik nooit gedaan. Ik vind spinnen schattig en fascinerend. Een spin in huis doet mij niet schrikken. Een muis daarentegen: wel! En een rat... Ja, dan kan je mij beter op de brancard met een paniekaanval afvoeren. Vreselijk! Echter hou ik niet van een grote, dikke, zwarte, haast met een vacht uitziende spin, die vaak voor enge tv-shows of fotoshoots worden ingezet.
Zo heb je verschillende soorten spinnen. Net als mensen.
Suikerspinnetje? ;)