Sinds mijn 20ste heb ik met de instelling Parnassia te maken. Als studente European Studies aan de Haagse Hogeschool merkte ik dat ik niet mijn draai kon vinden op de Nederlandse arbeidsmarkt. Ik zou geen goed Nederlands kunnen spreken en schrijven.
Al van kinds af aan wilde ik op mezelf wonen. Net zoals Hans & Grietje wilde ik mijn eigen, kleine huisje hebben. Ik hou van privacy en werken. In Nederland kon dat niet en ging je naar school. Ik droomde vaak van het buitenleven uit het raam.
Naarmate ik ouder als hoogbegaafd kind, huiselijke problemen, pesten op de middelbare school was ik het zat. Ik wilde weg uit Nederland. Ik werd binnenshuis en buitenshuis ontzettend gepest om mijn uiterlijk en religie.
Werken is voor mij vanzelfsprekend. Dat betekent niet dat werken altijd met een arbeidscontract geregeld is. Ik werk ook zwart. Grapje. Ik bedoel daarmee te zeggen dat mensen bewust en onbewust werken. Schoonmaken, informeren, adviseren etc.
Werken in loondienst doe je vooral voor jezelf. Je stapt uit je bed, trekt kleding of uniform aan, krijgt een salaris en hebt collega's die je leven elke dag zuurder of aangenamer maken. Echter, als je niet "gezellig" bent is het snel afgelopen.
Daarmee bedoel ik te zeggen dat je hoort te "pleasen". Wellicht, letterlijk (in natura) en figuurlijk (meegaand). Dat kan ik niet: noch wil dat. Ik werk daarom vaak keihard, voor kortere tijd; half jaar tot 1 jaar, om daarna op zoek te gaan naar een andere uitdaging.
Als ik niet werk, dan help ik mijn ouders, doe ik vrijwilligerswerk of hou ik mezelf voor de gek. Ik koop minnie care producten omdat ik het leuk vind en om mezelf te troosten nog geen rijbewijs heb, bedrijf of flink salaris heb net zoals leeftijdsgenoten.
Parnassia is vernoemd naar een witte bloem. Parnassia is tevens een instantie die mensen met psychische problemen behandeld. Wie bepaalt de namen van bloemen en planten? Ik blijf graag kritisch naar het leven, natuur en mijn geloof.
Ik ben een nette jongevrouw van 33 jaar die vrijdenkend en vrijgevochten is. Toch moet ik blijven voldoen aan de stereotype Marokkaanse vrouw: onderdrukt, extreem, hulp nodig heeft en zielig / meskina is. Parnassia houdt dit in stand.
Nu wordt ik weer tegen mijn wil opgenomen. Dit terwijl het juist net zo goed gaat. Ik merk dat het een visieuze cirkel is: alsof ik in een web verstikt raak en weer opnieuw mag beginnen. Dit jaar besef ik mij dat discriminatie erg aanwezig is.
Toch mag het de pret niet bederven. Wederhoor ontmoet ik mensen die mij inspireren. Zo ntmoette ik een Irakese man die afstand neemt van het islamitisch geloof. Hij zei mij dat God (Allah) niet bestaat en het Joodse volk bovenop stelt.
Ik denk zelf dat het islamitisch geloof wordt gebruik en misbruikt voor politieke, sociale, culturele, economische en vooral ook beschermende redenen. De discussie over hoe de gevaren van de islam blijft elke keer hetzelfden en leiden slechts tot geweld.
De Irakese man noemde The Love Tree, oftewel The European Cerces. Deze boom wordt ook wel The Judas Boom genoemd en komt veelal voor in Irak, Iran, Syrië en Israël. Ik zie een rozenboom. Zelf zou ik zo een mooie boom geen religieuze naam geven...
Ik hoop dat er eens een definitief een einde komt aan de oorlog...
